In diep gepeins verzonken liep ik door mijn lievelingswinkel, de bibliotheek. De tafel bij binnenkomst lag vol met zelfhulpboeken. Schreeuwende titels als:

‘Bad habits? Zó doorbreek je je slechte eetgewoontes écht’ en ‘Maak korte metten met uitstelgedrag’

vlogen me om de oren. Ik stond stil en bladerde door het boek ‘Eerste hulp bij veranderen van gedrag’ waarin de auteur een methode beschreef om nieuw gedrag aan te leren. Als deze schrijver op de hoogte was van wat ik af en toe uitspook, had hij waarschijnlijk een hoofdstuk aan zijn boek toegevoegd: ‘Onverklaarbare gedragingen van een hopeloos geval’. Vooruit, wat voorbeelden uit mijn dagelijkse leven.

Paradijsvogelgedrag:

Afgelopen zomer ging ik voor de eerste keer naar fysiotherapie. Het was snikheet: ik trok mijn favoriete korte Nike broekje aan (roze), met mijn lievelingsshirt (lichtblauw) en completeerde het geheel met gestreepte beenwarmers (jaja, heel erg jaren tachtig). Aangekomen bij de locatie waar ik fysio zou krijgen zag ik dat de buitenkant van het gebouw helemaal zwart was. Ik duwde de deur open, blikte rond en keek recht in de ogen van een trainer. Vriendelijk, knap, haren in een knot, doordringende blik in zijn ogen waarmee hij me snel even scande. In die mini-seconde had ik de omgeving in me opgenomen en gezien dat ik de dresscode had gemist: iedereen was in het zwart gekleed. Vanaf dat moment liep ik niet meer, maar hupte, zoals het een goede paradijsvogel betaamt.

Naïef gedrag:

Ik vang muisjes met de hand, spreek ze vermanend toe en laat ze buiten los. Dat ze een paar uur later terug zijn, dringt nog niet helemaal tot me door.  

Verbreed je horizon gedrag:

Op een dag belde ik de Belastingtelefoon afdeling Toeslagen en vroeg of ik in aanmerking kwam voor een Panty-toeslag. ‘Wát voor een toeslag?’ klonk het verbaasd. Ik legde uit dat de maximale levensduur van een panty aan mijn benen 20 minuten is en dat ik daarvoor een Pantytoeslag wilde aanvragen. Het was  24 seconden stil. In het geroezemoes op de achtergrond hoorde ik haar iets fluisteren tegen een collega dat klonk als ‘die is niet goed snik’. Toen vroeg ze met een benepen stem: ’Kan ik verder nog iets voor u betekenen, mevrouw?’

Verslavingsgedrag:

Ooit, toen ik nog rookte, heb ik talloze pogingen gedaan te stoppen. Als ik zei dat dit ‘écht, écht, met de hand op mijn hart, mijn allerlaatste sigaret was’ en vervolgens als een dramaqueen het pakje weggooide, werd ik meewarig aangekeken. Intussen werd er in allerijl een poll gemaakt met als inzet de duur van deze stoppoging. Mijn vrienden gniffelden, wisten inmiddels dat ik binnen drie uur zou appen: ‘stoppen met roken lukt niet, zullen we het vieren met een wijntje?’

Verdringingsgedrag:

Vlak voor de operatie aan de tumor in mijn hoofd kwam de neurochirurg met zijn team om me heen staan en vroeg me of ik er klaar voor was. Dat was zijn ritueel, blijkbaar. Plechtig knikte ik ja. Vervolgens kwam de vraag of ik ergens allergisch voor was.  Ik keek ze éen voor éen aan, en antwoordde met een piepstem: ‘ja, ik ben allergisch voor groene mutsjes’. Bulderend van het lachen duwden ze mijn bed de OK in.

Eigenwijs gedrag:

Ik heb geen vrienden gemaakt toen ik op een galafeest van een niet nader te noemen serviceclub verscheen in mijn versie van een galajurk: een net iets te korte Chaneljurk met rubberen Aigle laarzen eronder, mijn haren in dunne vlechtjes. De dames riepen verontwaardigd “ohhh…”, de mannen proestten achter hun hand. 

Experimenteel gedrag:

In de week voor Kerst rook Hond Totó nogal muf. Omdat we geen bad hebben en douchen met hem niet lukt, heb ik hem opgefrist met Ambi Puur Textielspray. Dat ruikt heerlijk namelijk en werkt ook altijd goed bij de dekbedden. Hond Totó heeft maar een uurtje gekrabd.  

Robin Hood gedrag:

Wonen in de binnenstad is heerlijk, behalve als de eigenaar van de winkel waar je boven woont de voordeur barricadeert met rekken zodat je niet meer in- of uit je huis kunt. Ik heb talloze pogingen in verschillende talen gedaan dit bespreekbaar te maken. Uitgelegd dat er soms wel 40 keer per dag mensen ons huis in- en uitvliegen. Dat de jongens van de Soepbus er niet door kunnen. Dat niemand er door kan. Niets hielp. Zelfs toen ik er foto’s van maakte en naar de gemeente stuurde waardoor ze een fikse boete kregen, werd er schamper lachend nog een rek bijgeplaatst. 

Mijn tegenactie werd stelen.  Als ik het rek weer opzij moest duwen, nam ik een paar dikke sokken mee. Ik werd er zo bedreven in dat ik het rek eerst een kwartslag draaide zodat ik bij de goede sokken uitkwam. Die deelde ik dan weer uit aan mijn kinderen, de mensen om me heen, de daklozen die buiten sliepen. Pas toen Kind Vier besloot om zich ook aan deze nobele taak te kwijten (stelen van de rijken voor de armen) ben ik ermee gestopt. Het leverde ons wel de bijnaam ‘Luca Hood en de kleine dievegge’ op. 

Ik sloot het boek, legde het terug op de tafel en dacht na over mijn filosofie over het leven en het omgaan met mezelf. Het is net als het maken van een appeltaart: de ene dag lukt dat beter dan de andere dag. Soms staat het rechtop, soms valt het in stukken uit elkaar. Soms is de smaak wat zurig, soms is het zoet. Wat bovenal belangrijk is voor het resultaat, is hoe ik erover denk. En dat is, dat hoe mijn leven ook uit de vorm komt, het altijd één geheel is.

Het leven is nu. Wees lief voor jezelf.