Vraag Kind Een tot en met Vijf iets over mijn oriëntatie, coördinatie en motoriek en gniffelend zullen ze hun iPhone tevoorschijn halen. Die staan vol filmpjes over hoe ik door het dagelijkse leven manoeuvreer en waarin mijn (on)handigheid duidelijk tentoongespreid wordt. Kort gezegd: iets met de oog-hand coördinatie gaat niet helemaal goed. Het filmpje waarin ik latex en olieverf met een staafmixer wil egaliseren (het was een experiment, heus!)  is talloze keren bekeken. Toch staat ’Kerstcadeau 2008’ met stip bovenaan. 

Dat jaar kregen ze een prachtig zilveren kettinkje dat uit de verpakking moest worden gehaald. In plaats van de verpakking knipte ik het fragiele kettinkje door. De jongste, amper twee jaar, begon te huilen. ‘Helemaal kapodemaad’, zei ze tussen de snikken door. Ik liet me echter niet kennen en begon aan de volgende verpakking. Ook hier ging het mis. Terwijl de kinderen riepen dat ze het ‘selluf wilden doen’ was ik er vast van overtuigd dat het me zou lukken en knipte lustig voort. Binnen een paar minuten waren alle kettinkjes kapot… Daags na kerst stond ik in de winkel met de restanten van hun juwelen. De eigenaar, die eerst dacht dat ik het hele verhaal verzon, gaf nieuwe kettinkjes mee, op voorwaarde dat de kinderen ze zélf uit de verpakking zouden halen. En zo geschiedde.

Veertien jaar later nu. De namiddagschemer had zijn intrede gedaan, die typische schemering waarin het licht zich nog even liet zien om dan razendsnel plaats te maken voor een donkerte die tot de volgende ochtend zou duren. Ik besloot meer licht in huis te brengen, dan klaarde de wat duistere sfeer vanzelf op. Tussen de kerstspullen vond ik guirlandes met lampjes, de helft hiervan bleek echter kapot. IJverig toog ik aan het werk: de kapotte lampjes knipte ik simpelweg eruit, de goede lampjes reeg ik opnieuw erdoorheen. Ruim twee uur later drapeerde ik met een triomfantelijke blik de guirlandes over de vensterbanken en stak de stekker in het stopcontact. 

Er. Gebeurde. Helemaal. Niets. 

Al snel drong tot me door dat ik de goede lampjes kapot had geknipt en de kapotte door de guirlandes had geregen. Mopperend haalde ik ze van de vensterbank waarbij ik en passant een paar bloempotten meetrok die kapot vielen op de grond. Inmiddels was Kind Vier thuisgekomen. Ze maakte zich snel uit de voeten toen ze het slagveld in de woonkamer zag, een envelop van Viecuri Venlo op tafel achterlatend. Briesend scheurde ik deze open, en mijn humeur klaarde ogenblikkelijk op! Het was namelijk de vragenlijst voor het volgende MRI-onderzoek, de perfecte troost bij ellendige momenten. 

Want op vragen als:

‘Heeft u een pacemaker, ICD, neurostimulator, ventrikeldrain, clips, stents, cochleair implantaat, magneetjes in de kaak, tissue expander, medicijnpomp, BAHA met magnetische bevestiging of metaalsplinters?’

kon ik elke keer ‘nee’ aankruisen. Zachtjes neuriënd ging ik naar de volgende reeks:

‘Heeft u een Fentanyl pleister, metalen clips op de bloedvaten in het hoofd, een nieuwe hartklep, gehoorbeentjes protheses, botbreuken die gefixeerd zijn met schroeven of andere metalen voorwerpen in uw lichaam?’

Ook hierop was mijn volmondige antwoord ‘Nee!’  Bijna juichend maakte ik de vragenlijst af:

‘Heeft u piercings, neusringen, tatoeages, permanente make-up, bent u zwanger of heeft u last van claustrofobie?’

‘Nee, nee en nog eens nee!’

Nou, dan was er eigenlijk toch niet zoveel aan de hand? 

Intussen was het pikdonker geworden in huis, het licht van de straatlantaarn scheen door de woonkamer naar binnen. De Franse uitdrukking ‘Il n’a pas la lumière à tous les étages’ flitste door mijn hoofd. Letterlijk betekent dit dat er geen licht is op alle verdiepingen, figuurlijk wordt ermee bedoeld dat iemand (prettig) gestoord is. 

(Prettig) gestoord of niet, ik heb wens voor iedereen, in deze donkere tijd, in een periode waarin de zwaarte van het leven soms de overhand neemt. Waarin het licht niet altijd zichtbaar is. 

Wees je eigen Licht.