In januari 2008 besloot ik uit het huwelijksbootje te stappen en een eigen koers te gaan varen. Het leek een schier onmogelijke opgave om met vijf kinderen in mijn kielzog een huis te vinden, toch wist ik zeker dat het ging lukken. Ik heb immers een rotsvast vertrouwen in de kracht van gedachten, én in de uitspraak van Picasso  ‘ik zoek niet, ik vind’. Met dit in mijn achterhoofd schreef ik een brief naar de hemel, met daarin de vraag ons te helpen ‘een centraal gelegen huis te vinden waarin voldoende ruimte is om creativiteit te laten gaan waar het heen gaat, om orde te scheppen waar chaos ontstaat’.  Van de brief maakte ik een prop en gooide die in de lucht. Voilà! En natuurlijk vond ik dat huis, nog geen twee weken later. Het was een monumentaal pand in de binnenstad van Venlo, met maar liefst veertien kamers, op loopafstand van school, station, ballet- en muziekles.  

De kinderen, vijf meisjes in de leeftijd van amper twee tot elf jaar oud, genoten van het leven in de stad. Ik startte Luca’s point de vue, een bedrijf in tekst en fotografie. Alles leek wonderwel voorspoedig te gaan, totdat er een hormoonproducerende tumor in mijn hoofd werd gevonden. Deze ontdekking had verstrekkende gevolgen voor ons allemaal: ik bracht zoveel tijd door in VieCuri Venlo dat de kinderen het omdoopten tot ‘Mama’s Ziekenhuis’. Het Radboudumc in Nijmegen, waar de operaties plaatsvonden, noemden ze simpelweg ‘Ook Mama’s Ziekenhuis’.

Eenmaal goed en wel hersteld, werd er opnieuw een afwijkende hormoonwaarde gevonden. Ditmaal wees het in de richting van een tumor die zo zeldzaam en ongrijpbaar was, dat ik in het Erasmus MC Rotterdam werd opgenomen voor verdere onderzoeken. Na een zware operatie aan de halswervels en het ruggenmerg kon ik niet meer slikken, nauwelijks lopen en was volledig incontinent. Met een ziekenhuisbed in de woonkamer, sondevoeding, blaaskatheter, looprek, een hoge dosering aan morfine én hond Totó (die inmiddels zijn intrede had gedaan in ons gezinsleven) aan mijn voeten, bracht ik de tijd door. Dat was in maart 2018, precies tien jaar na de verhuizing.

Mijn leven was drastisch veranderd. Mentaal had ik heel wat te verwerken gekregen: mijn werk als schrijver en fotograaf had ik neer moeten leggen, in opdracht koken zat er ook niet meer in. Het roer ging volledig om, ik had hulp nodig op gebieden waar ik voorheen zelfstandig was. Toch was ik niet ongelukkig of verbitterd: ik was dankbaar voor alle hulp, zeker met vijf opgroeiende kinderen waar ik alleen voor zorgde. Ik bleef kapitein op mijn eigen schip, en keek vooral naar wat ik wèl nog kon. Fulltime bezig zijn met schrijven en fotograferen was niet haalbaar, blogs schrijven en interviews doen voor Krag.nu (een website uit Venlo) gaf minstens zoveel voldoening. Kookles geven of een vier gangen menu maken voor twaalf personen was ook een gepasseerd station, maar Soepbuskokkie zijn voor het Leger des Heils was een niet te evenaren leuke vrijwillige job. Deze twee ‘levensankers’ gaven jarenlang een goede koers aan mijn leven, totdat er door het coronavirus noodgedwongen een eind kwam aan zowel mijn schrijfwerk voor Krag.nu als het werk voor het Leger des Heils. 

Toen deze ankers werden gelicht, had ik geen idee waar mijn schip heen zou gaan. Ik gooide de trossen los, pakte het roer en ging met onbekende bestemming op weg. Het water was rustig en kalm, soms waren er woeste golven of liep ik vast op een zandbank. Dat vastlopen was niet moeilijk, loskomen een stuk ingewikkelder. Gelukkig waren er ook andere schepen onderweg, die me dan een stukje op sleeptouw namen. Ik bleef echter mijn eigen koers varen, en zo kwam ik terecht in een nog lege haven waar ik voor anker ging. Daar ontstond de ’Wereld volgens Luca’, een plek waar het leven wordt geleefd met een glimlach. Waar verhalen worden verteld, en kleine dingen uit het leven van alledag soms grootse betekenis krijgen.  Een plek waar je erachter komt dat álles op te lossen is met een goed stuk chocolade en een lekker kommetje soep.  Waar je ziet dat tussen alles door, wat er ook is, hoe ernstig of uitzichtloos het ook lijkt, de liefde schittert. Altijd. En precies dát is de Wereld volgens Luca.