Het was halverwege de jaren tachtig in de vorige eeuw. Ik woonde als jong mens in een soort opvangcentrum in Maastricht, en mijn leven was niet echt om over naar huis te schrijven. Toch was schrijven een vlucht uit het dagelijkse leven. Tientallen dagboeken had ik in mijn prille leven al volgemaakt, en flarden van gedachten verpakt in poezië. Mijn favoriete hangout was de berenkuil in het stadspark in Maastricht, waar ik diepzinnige conversaties voerde met de beren Cor, Sjakkie en Jo. Tijdens een van die gesprekken kwam een fotograaf bij me staan en vroeg wat ik aan het doen was. Zoekend naar de juiste woorden (ik geef toe: praten met dieren is veel eenvoudiger dan praten met mensen) kwam er een onsamenhangend verhaal uit, waarop de man in een bulderende lach schoot. Een vriendschap was geboren. 

We trokken vrijwel dagelijks met elkaar op. Hij werkte als fotograaf voor Studiopress van Guy van Grinsven. Guy, die André Rieu fotografeerde, naaktreportages voor de Playboy maakte én indianenstammen in Zuid-Amerika vereeuwigde, had een bijzondere persoonlijkheid, wars van alle regels. Vanaf de eerste dag dat ik in de studio kwam, was hij een groot voorbeeld van hoe ver je kunt komen als je het lef hebt tegen heilige huisjes te schoppen en het op je eigen manier te doen. Het duurde niet lang voordat ik als sleephulpje van ‘de grote jongens’ werd ingezet. Er werd gefotografeerd met Nikon, en door voortdurend lenzen en camera’s aan te geven kreeg ik steeds meer kennis van zaken. Weer iets later kreeg ik een oude camera ‘om mee te oefenen’. Mijn liefde voor fotografie (én Nikon) was een ‘fait accompli’. De camera lag elke avond naast mijn beer in bed.

We kwamen overal: Jazz Mecca, met Miles Davis in de hoofdrol, The European Fine Art Fair in 1990, waar ’s nachts werd gewerkt om alles te fotograferen wat los en vast zat, modeshows van Frank Govert. De mannen van Studiopress werkten voor de krant samen met een journalist die vaker niet dan wél kwam opdagen. Al snel kreeg ik pen en papier in mijn hand gedrukt, maakte de verhalen en had er een goedbetaalde job als journalist bij.

Daar begon mijn voorliefde voor het combineren van fotografie en tekst. Soms ving ik het eerst het licht en ontstond er een prachtig beeld, waarna er een zinnetje of een woord door mijn hoofd fladderde, op andere momenten was het precies omgekeerd. Dit ben ik de rest van mijn leven op alle mogelijke manieren blijven doen, ook in periodes dat ik ernstig ziek was.  Alles verandert voortdurend van vorm, en dat is wat mij fascineert in het vangen van licht en woord. Altijd is er beweging, totdat je de tijd voor de duur van een ‘klik’ stil zet.

In het leven is elk moment voor altijd gebeurd en blijft bewaard, door de wachters van de tijd. Het licht was erbij en gaat voort, het heelal in en verder. Voor nu en altijd.