Het was het begin van de week en mijn uitstapje naar de supermarkt was als een debacle geëindigd. Dat begon op de groente- en fruitafdeling, waar een zak  ‘kinderappels’ lag die veel duurder was dan een gewone zak appels. Ik had deze bekeken, onderworpen aan een minutieus onderzoek, er zelfs even aan gesnuffeld, maar ik kon niet bedenken wat nu het verschil was met de andere appels die er lagen. De medewerker vertelde vol enthousiasme dat deze appels ‘speciaal geselecteerd zijn zodat kinderhandjes deze beter kunnen vasthouden.’ Verbouwereerd keek ik hem aan. Serieus? Is dat het verhaal achter een kinderappel? En trappen ouders daar werkelijk in, om twee keer zoveel te betalen voor een appel? Beelden van mijn kinderen die er als kleuter geen enkele moeite mee hadden een ijsco met drie bollen (plus een dot slagroom) in hun knuistjes vast te houden flitsten door mijn hoofd. 

Nadenkend over zoveel bedrog vervolgde ik mijn weg, en mijn blik viel op een zak Zwartwitjes. Kon dat in deze tijd nog wel, om snoepjes zo te noemen, was dat niet reuze discriminerend? In diep gepeins over dit maatschappelijk-taalkundige dilemma verzonken bleef ik staan, totdat ik iemand hoorde zeggen ‘kan ik u misschien helpen?’ . Het was de bedrijfsleider, die een beetje bleek wegtrok toen hij zag dat ik het was. Waarschijnlijk stond het voorval van een jaar geleden, waarin ik hem vertelde muizen te ruiken in de winkel, nog helder voor ogen. Er bleek op de plek die ik toen aanwees inderdaad een fikse muizenplaag te zijn, wellicht was hij nu bang dat ik met een soortgelijk verhaal kwam. Ik mompelde iets over snoepjes en appels en maakte dat ik wegkwam. Door naar de gym, waar ik een lesje bodypump ging volgen.

In de zaal aangekomen zette ik een step neer, slingerde wat gewichten aan de stang, rolde het matje uit en legde mijn handdoek neer. Bij deze les werd elke beweging uitgelegd, er werden veel nieuwe termen gebruikt, maar goed, zo kent elke tak van sport een eigen vocabulaire. Vol goede moed begon ik aan de les: ik deed een serie deadlifts, lunges en ook voor een ‘clean shoulder press’ draaide ik mijn hand niet om. Wel had ik een beetje moeite mijn aandacht erbij te houden en dat had alles te maken met de gespierde torso van de trainer. 

Er begon een nieuw reeks. ‘Plié’, hoorde ik hem zeggen, dus zoals het een volleerd ballerina betaamd, zette ik mijn voeten in de eerste positie  en bewoog in een vloeiende beweging mijn knieën omlaag en omhoog. Ik ging hier zo in op, dat ik in eerste instantie niet in de gaten had dat de rest iets heel anders aan het doen was. Totdat de trainer ‘aan de barre’ zei. Aan de barre? Lichtelijk verward keek ik om me heen, in deze zaal was geen barre te bekennen en nu viel me op dat er niemand was die een ‘plié’ deed. Ik besloot om me niet meer af te laten leiden door dat goddelijke lichaam op het podium en beter te luisteren naar wat hij zei. Met mijn blik gefixeerd op degene die rechts voor me stond en mijn oren gespitst begonnen we aan een nieuwe reeks oefeningen. Het mysterie rondom de ‘plié’ en ‘aan de barre’, werd al snel opgelost: ‘drie een’ (plié) was het tempo waarmee een oefening werd gedaan waarbij een bepaald gewicht ‘aan de barbel’ (de metalen stang, ik hoorde hier dus ‘aan de barre’ in) werd gehangen…

Nu het raadsel rondom deze woorden ontfutseld was, maakte ik met rode blossen op mijn wangen en de ogen gesloten de les af. Het shirt dat om me heen wolkte viel stil. 

Eenmaal thuis dacht ik na over alles wat me was overkomen vandaag. Het was zo’n dag geweest die soms leek te vertragen, en op sommige momenten versneld afgespeeld aan mijn netvlies voorbij trok. Ik zocht naar woorden, de taal van stilte, van gebaren, de taal die zegt: ‘hoor me als ik stil ben.’

Juist als ik stil ben.