Vroeger wilde ik prinses worden. De eerste keer dat ik deze majestueuze gedachte kreeg, was in februari 1974, in de wachtkamer van de tandarts. Half slapend, met een duim in mijn mond, lag ik tegen mijn zus aan. In de lucht hing die typische geur van ontsmettingsmiddel en angstzweet, het geluid van de boor drong vanuit de verte tot me door. Om me heen kijkend viel mijn blik op een tijdschrift, zachtjes mompelend spelde ik de letters  S-T-O-R-Y. Toen ik het tijdschrift opensloeg, miste ik de kop Uit het schoolleven van de jonge prins Willem-Alexander, ik had uitsluitend oog voor de blonde lokken en het blozende gezicht van een jongen van mijn leeftijd.  ‘Later als ik groot ben word ik prinses’, besloot ik en in gedachten droomde ik Vriend Prins en mij voor altijd bij elkaar.

In de loop der tijd volgde ik het leven van Vriend Prins. Met plaatsvervangende trots hoorde ik hem ten overstaan van alle hermelijnvlooien de legendarische woorden ‘Alle Nederlandse pers opgerot!’ schreeuwen. Ik was iets minder enthousiast toen hij de bijnaam ‘Prins Pils’ kreeg, maar goed, van je aanstaande heb je zo links en recht iets te accepteren, toch? En voor de uitkering die ik van het Rijk als prinses zou ontvangen (1.529.000 euro op jaarbasis) wilde ik dat best doen. Tel daarbij op dat Vriend Prins jaarlijks een sommetje van 5.647.000 euro krijgt, dan zou ik als prinses op rozen zitten. Een doorntje links of rechts, daar draaide ik mijn hand niet voor om. Zijn vriendinnen Pamela, Paulette, Yolande, Barbara, Frederique en Emily bezag ik dan ook met een schampere blik. ‘Dat zijn geen blijvertjes’, dacht ik, en voor de spiegel oefende ik het perfectioneren van een innemende glimlach en bijhorend wuifhandje.

Met de komst van Máxima en de trouwerij die daaruit volgde, leek er een stevige doorn in mijn carrière als prinses te zijn komen zitten, toch droomde ik gestaag voort over mijn leven aan de zijde van Vriend Prins. En toen brak Dramatische Dinsdag aan…

Datum en tijd: 27 november 2018, 9.08 uur

Locatie: VieCuri MC Venlo, verpleegafdeling K4

Doel: de Leesmap scoren

Met een getergde blik liep ik, steunend op de infuuspaal, door de gang heen en weer. De man van de Leesmap die de tijdschriften ALTIJD op dinsdag om 9 uur kwam vervangen, was te laat. Medepatiënten hadden zich vanwege mijn woeste blik sidderend van angst onder hun bedden verstopt en ook in de zusterkamer was het angstaanjagend stil. Toen de Leesmapman eindelijk kwam, griste ik zijn handen leeg en strompelde met mijn tijdschriftenprooi naar bed. Vertederd las ik een stuk over Vriend Prins als co-piloot op een vlucht van Amsterdam naar Istanbul, op de foto keek hij met een grote grijns door het raam naar buiten. Ik glimlachte en zwaaide op delicate wijze terug en bekeek de foto wat beter. Zag ik dit nu goed? Vriend Prins had een heel raar kapsel en zijn gebit zag niet uit. Bovendien had hij een zweethoofd. En een opgeblazen gezicht. Mijn buurvrouw, die inmiddels onder haar bed vandaan was gekropen, reikte haar leesbril aan en ik keek nog een keer naar de foto.

MIJN.PRINS.HAD.IDIOOT.HAAR.EN.LELIJKE.TANDEN.EN.EEN.RARE.LACH.

Hoe kon het, dat ik dit in al die jaren niet had gezien? Ik wilde ineens geen prinses meer zijn en deze gedachte voelde als een groot verlies. Razendsnel trokken emoties als ontkenning, woede en verdriet door me heen. Volgens de psychiater Elisabeth Kübler Ross zou ik daarna nog te maken krijgen met de emoties ‘onderhandelen’ en ‘aanvaarden’. Ik ken mijn eigen brein echter als geen ander en wist dat ik moest ‘handelen in vaart’. Ik maakte een plan.

Datum en tijd: 27 november 2018, 17.23 uur

Locatie: alle afdelingen waar de Leesmap lag

Doel: heel VieCuri MC te verlossen van die lelijke foto van mijn ex-Vriend Prins

Voor mijn snode plan had ik Handlanger Een (alias Kind Drie) ingeschakeld. Terwijl ik in een rolstoel zat duwde ze me langs alle afdelingen waar een Leesmap lag. Ik haalde het gewraakte roddelblad uit de map, scheurde de foto eruit en bij de eerste de beste prullenbak die we tegenkwamen, knikkerde ik het weg. Snikkend van het lachen vervolgden we dan onze weg. In de loop der dagen kreeg ik overdag hulp van Handlanger Twee, wiens naam ik écht niet kan noemen, vanwege zijn/haar onbeschreven verleden.

Na een week was het ziekenhuis ‘roddelblad-vrij’ en mijn gemoed tot rust gekomen. Ergens in het ziekenhuis had ik op een piepklein stukje muur met een zwarte stift de woorden:

Prinses Luca was here

geschreven, ter afsluiting van mijn gedroomde carrière als Prinses.

En ik leefde nog lang en gelukkig.