Het was eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Ik woonde en studeerde in Maastricht, in de schamele vrije uren die ik had sjouwde ik met de zware fototassen van ‘de grote jongens’ van Studio Press Maastricht. We gingen van hot naar her, overal kwam ik met ze. Ze waren tenslotte hét fotopersbureau in het zuiden van het land. De journalist die het verhaal bij de foto’s moest schrijven (zijn naam verklap ik niet) liet zich zelden zien. De man had het blijkbaar druk, en het gerucht gonsde dat hij moeilijk kon samenwerken. Na het zoveelste weekend waarin Guy pen en papier in mijn hand had gedrukt (‘schrijf jij het verhaal maar’) was ik het beu. Na mijn lessen aan de academie stapte ik in de bus (ik zal nooit toegeven dat hij in de buurt van Maastricht woonde) en ging regelrechte naar zijn huis. Ik belde aan en wachtte. En wachtte. En wachtte. Toen hoorde ik wat gestommel, een vloek, en de deur ging open. Een reusachtig mens (nimmer geef ik toe dat hij een ietwat rossige haardos had) stond voor mijn neus en bulderde: ‘Ja? Wat moet je?’ Ik rechtte mijn rug en zei: ‘Hallo, ik sta al maandenlang elk weekend jouw werk te doen omdat je nooit op komt dagen bij je opdrachten voor de krant. Vandaar dat ik even binnenloop om te zien of we dit op een andere manier kunnen regelen.’ Hij bekeek me van top tot teen en snauwde: ‘kom maar mee naar boven.’ 

Boven, dat was op zolder, daar had hij kantoor. Eén werkplek lag vol papier, faxen en boeken, de andere werkplek was verbluffend leeg en schoon. Hij rommelde wat, gooide een stapel papieren op het smetteloos bureau. Met de mededeling: ‘Kijk maar wat je ervan maakt. Eind van de middag ben ik terug.’ Ik ging zitten, pakte de papieren en toog aan het werk. Diezelfde dag werd ik aangenomen en begon mijn carrière als journalist. Schrijver was ik allang, zo’n beetje vanaf het moment dat ik de woorden maan, roos vis leerde op de lagere school.

Het was het begin van een periode waarin ik veel opwindende dingen meemaakte.  Jazz Mecca, Gloria Estefan, Miles Davis. Grote namen, zeker, maar ook ‘kleine namen’ en gewone mensen interesseerden me. Elk mens heeft namelijk iets bijzonders te vertellen. Door de tijd en gesprekken heen leerde ik veel, bedacht ik vragen waardoor ik nét iets andere antwoorden kreeg. Ik verdiepte me in de Questionnaire van Proust, en onderzocht de vragen die daar weer in stonden. Nu, ruim dertig jaar later is mijn Questionnaire een immense vragenlijst geworden over allerlei onderwerpen uit verschillende gebieden. 

Deze vragen heb ik opgedeeld in lijsten van telkens twaalf vragen op staan. Maar hoe bepaal ik nu welke vragenlijst een geïnterviewde krijgt? Als journalist verdiep je je in de ander, en op basis van wat je over iemand te weten wilt komen stuur je het gesprek een bepaalde kant uit. Maar wat als ik eens niets stuur? De dobbelsteen bracht het antwoord. Door de geïnterviewde met een dobbelsteen te laten gooien, wordt vanzelf bepaald welk nummer vragenlijst iemand krijgt.

Zo geschiedde. Aan onze burgervader Antoin Scholten de eer om deze verhalenreeks te openen. Op vrijdag 16 augustus had ik het genoegen hem te ontmoeten in zijn huis in Velden. Hij gooide een drie. Het werd een gesprek waarin veel gezegd, en regelmatig gezwegen werd. In de stilte tussen de woorden dacht hij na. En door de antwoorden die hij gaf, dacht ik na. 

Weken later, nu ik dit interview uitwerk voor de Kapper, beluister ik de gemaakte audio-opname. Ik schiet in de lach als hij de anekdote vertelt over de poster van de Eroticabeurs. En ik pink een traantje weg als ik opnieuw hoor hoe hij het afscheid beschrijft van zijn overleden vrouw. Ik kan niet anders dan zeggen dat het bijzonder inspirerend was, om wat tijd met deze man, en ook even met zijn vrouw Meral, door te brengen. 

Ik ben er dan ook fier op om deze verhalenreeks ‘Verhalen volgens Luca’  te mogen aftrappen met Antoin Scholten – De stilte tussen de woorden.