Het was zo’n ochtend waarin het een en ander misging. In de keuken had ik een spoor van vernieling achtergelaten, de blender was ontploft. ‘Mama, wat heb je gedaan?’ verzuchtte Kind Drie, toen ze een filmpje van de ravage zag. Mango tegen de kastjes, bananenschillen over de vloer, yoghurt op het plafond, spetters ananas in de bijkeuken: het zat werkelijk overal. ‘Hoe is dit in godsnaam mogelijk?’ ‘Nou meisje, vraag het God, en kom dan bij me terug, ik heb werkelijk geen idee. Ik wilde alleen maar een smoothie maken’ was mijn antwoord. Mopperend toog ik aan het werk om de boel schoon te maken, ondertussen liet ik mijn gedachten gaan over het interview dat ik begin die middag had. 

Peter Beeker. Ik kende hem al jaren. Van zien: we wonen niet alleen bij elkaar om de hoek, maar ook bij Grenswerk, waar we beiden een soort van hoofdkwartier hebben. En van horen, want zijn muziek, daar kun je niet omheen. Als ik over hem nadenk, dan is het alsof hij door een mysterieuze gloed wordt omgeven, in een glazen bol, onaantastbaar bijna, en als ik te dichtbij kom zou hij in de lucht kunnen verdwijnen, zomaar, zonder een spoor (behalve misschien wat verdwaalde muzieknoten) na te laten. Zoiets. De vragen voor zijn interview waren volledig gericht op muziek en de twaalfde vraag, die altijd samenhangt met mystieke zaken, ging over stilte. 

4’33’’ van componist John Cage is een muziekstuk zonder geluid, en op zijn zachts gezegd nogal bijzonder. Waarom? Als je de plaat afspeelt hoor je namelijk niets, en dat komt omdat de musicus ook niets speelt. Dat de musicus niets speelt, wil niet zeggen dat er ook niets te horen is. Integendeel. De geluiden in de omgeving, het geschuifel van het publiek, gekuch. Door bewust naar het nummer te luisteren krijg je aandacht voor wat je wél hoort, word je je bewuster van de omgeving en laat dat nu precies zijn wat John Cage wilde bewerkstelligen. Toen hij in een ‘geluidsdichte’ studio was hoorde hij zijn eigen harteklop, ademhaling, en een pieptoon. De man herdefinieerde stilte, noemde het ‘onopzettelijk geluid’ en bracht dit nummer uit.

Mijn plan was om het via mijn koptelefoon aan Peter te laten horen en om hem dan de stelling over stilte voor te leggen. Ik schoot overeind van mijn maakdekeukensmoothievrij-klusje, want was de Marshall wel opgeladen? Ik liep naar de werkkamer, pakte de koptelefoon en duwde op het knopje. Met een uiterst tevreden glimlach zag ik dat het eerst groen, en daarna lichtgrijs vinkte: vol dus, én verbonden! Terwijl ik verder ging met mijn klus besloot ik het nummer nog eens te luisteren. Er gebeurde niets. Misschien is de verbinding met de iPhone niet goed, bedacht ik, en begaf me naar de woonkamer waar ik verbinding maakte met de iMac. Ook niets. Mijn hart begon inmiddels iets sneller te kloppen, was de Marshall stuk? Gelukkig stond er in de werkkamer nog een iMac, en ik had altijd nog een MacBook en iPad. Immers: in dit huishouden houden we niet alleen van mango’s maar ook van Apples. Ik holde de trap op, klapte de laptop open, ging naar Spotify… niets. Het kloppen van mijn hart was overgegaan in hardnekkig gebonk, want er was iets echt niet goed. Waar was de iPad? Die lag in de werktas in de woonkamer. Ik stoof de trap weer af, gleed in de keuken bijna uit over een bananenschil die de kabouters grinnikend in het gangpad hadden gelegd en plofte op de bank. Werktas, iPad, scrollen naar Spotify, nummer aanklikken. Weer niets. Hoe kon dit? Waren de apparaten misschien ook ontploft? Was mijn Marshall stuk? Was er geen internet? Hadden de kabouters de boel weer gemanipuleerd? Was Spotify in staking?

Totó sprong op de bank, kroop tegen me aan. En terwijl ik hem aaide, en mijn gedachten liet wegdwalen, begon het me te dagen. Alsof de mist optrok en ik weer helder kon zien. Er was niks ontploft, stuk, niet verbonden, gemanipuleerd of in staking. Er was niets te horen, omdat juist dát de kracht van dit nummer is. Een tel lang was ik verbijsterd door de eenvoud van deze gedachte. En toen hoorde ik wat tot dat moment onhoorbaar was. 

De stilte.