Rob Allard (Arcen en Velden, 1962) droomde van kinds af aan over een carrière als acteur. Als zoon van de huisarts was een dergelijk beroep echter niet voor hem weggelegd. Toch heeft hij zijn passie wel degelijk kunnen uitvoeren: hij speelt al jaren als begenadigd acteur bij de toneelvereniging Spelenderwijs én hij is de man die de basis legde voor het script van de Veldense revue ‘Onrös um ’t Scholtishoes’. Over een periode van vier jaar heeft Rob vele uren in de hele productie gestoken. Dat hard werken loont, en ergens voor gaan ook iets oplevert moge duidelijk zijn: het stuk heeft in 2024 op de planken gestaan en voor uitverkochte zalen gezorgd.

Vraag een: wat zie je als je je ogen sluit?

Ik zie mezelf op de bühne staan, in mijn rol als ‘de Gelaarsde Poes’. Het is een fijn beeld: ik ben content met deze rol, met hoe ik eruitzie, en voel me zelfverzekerd. Dat is het mooie aan toneelspelen, dat inleven. In deze rol kan ik de draak steken met anderen, iets uitlokken, zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik iemand verlies, of pijn doe, of een ander kwets. Ik ben dan anders dan in het dagelijkse leven, ik voel me even niet kwetsbaar. Wat ik daarmee bedoel? 

Terug naar vroeger. Ik was de zoon van de huisarts, en er was een bepaald oordeel over mij. Hoge status, hoge stand, ik was niet altijd even geliefd. Hoe meer ik voelde dat mensen me niet accepteerden, des te stoerder ik deed om tegen dat negatieve beeld aan te schoppen. Dat maakte het er niet beter op, integendeel. Ik worstelde met alles, had ook moeite om mezelf te accepteren. Want wie was ik nu eigenlijk en hoe moest ik verder in mijn leven? Ik wilde dolgraag naar de toneelschool, maar mijn vader zag dat niet zitten: met toneelspelen was immers geen droog brood te verdienen. Ik belandde in Niemandsland, had geen doel en zag de zin van het leren niet in. Daardoor had ik geen diploma’s en deed werk waar ik niet gelukkig van werd.

Lange tijd verschool ik me, durfde niet te laten zien wie ik werkelijk ben: véél kwetsbaarder dan de meeste mensen vermoedden. Als ik mijn ogen nu sluit en opnieuw naar mezelf kijk, dan zie ik dat ik mijn weg gevonden heb. Ik ben een mens dat intens veel van andere mensen houdt, en wil er samen het mooiste en beste van maken. 

Vraag twee: met welke tekortkoming van een vrouw heb je geen enkele moeite?

Onhandigheid. Sterker nog: soms vind ik een bepaalde onhandigheid best wel aantrekkelijk. Wat zegt dat over mij? Ik leef dan toch vanuit een bepaalde gedachte, dat ik de man ben die dit soort dingen hoort te doen. Overigens kan ik best veel hebben hoor, als dingen niet goed gaan. Het enige waar ik echt moeite mee heb, is als een vrouw niet goed luistert naar wat ik vertel, en daardoor voor mij gaat invullen wat ik in een situatie zou moeten denken of doen.

Vraag drie: wat is het ergste dat je ooit door een man is aangedaan?

Ik was in een bedrijf begonnen als hoofd productieplanning en logistiek, ik nam deze taak over van iemand die interim-directeur werd. Een behoorlijke en uitdagende klus vond ik. De manager die me begeleidde ging achter mijn rug om vragen stellen aan anderen over hoe ik het deed en het beeld dat hij daardoor van me kreeg,  projecteerde hij weer op mij. De manier waarop hij me van feedback voorzag, leek wel alsof ik een kleuter was die in de klas in de hoek werd gezet. Ik heb nog nooit in mijn leven zoiets vernederends meegemaakt. Het moge duidelijk zijn dat ik daar niet ben blijven werken.

Vraag vier: kun je goed jezelf zijn in gezelschap?

Zoals ik al vertelde heeft het best lang geduurd voordat ik de weg vond die ik wilde bewandelen. Acteur worden was mijn droom, en die droom kon ik niet waarmaken. Hoe zou ik ooit op een andere manier een leuke baan kunnen krijgen? Uiteindelijk was ik midden twintig toen ik mijn studies afrondde en mijn eerste diploma haalde. Dat heeft mijn zelfvertrouwen een flinke boost gegeven. ‘Zie je wel dat ik het kan?’ Nu kan ik heel goed mezelf zijn, waar ik ook ben. Ik houd van mezelf zoals ik ben, met alles erop en eraan. Ik ben heel rustig, een goede luisteraar. Ik kan ook bijzonder druk en aanwezig zijn, afdwalen in mijn creativiteit, plezier hebben en lol maken. Leven in het moment. Dat ben ik allemaal tegelijk. Ik hoef me niet meer anders voor te doen, en dat is heerlijk. 

Vraag vijf: heb je gevoel voor humor als je alleen bent?

Nou en of. Als ik een liedje hoor, dan ga ik er teksten op verzinnen, en die teksten kunnen best ver gaan. Eenmaal alleen pak ik de gitaar, ga mijn zelfverzonnen teksten zingen en neem de liedjes op. Als ik dit dan terugluister denk ik wel eens: ‘oh, wat erg dit…’, maar ik moet er zo ontzettend om lachen om al die onzin. 

Vraag zes: wie bewonder je?

Mijn huidige manager. Ik heb zelden zo’n fijne man ontmoet. Wat er ook gebeurt, hoeveel hectiek er ook op de afdeling is: hij bewaart de rust, weet altijd de juiste woorden te vinden en doet zijn werk met een intentie die ik zeer waardeer. 

Ook kan ik mensen bewonderen die prachtig zingen, zoals Marinho Peters, de man die de Veldense revue ‘Onrös um ’t Scholtishoes’ heeft geregisseerd. Of een acteur van Stella Duce, die ik zag in een scène waarin hij een kopje koffie dronk. Hij nam de rust om dit helemaal uit te spelen op een manier die zó naturel was. Het was adembenemend om te zien. 

Vraag zeven: waarvoor wil je vechten?

Voor familie: mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Daar doe ik alles voor. En daarnaast zal ik altijd knokken om een productie voor elkaar te krijgen, in het theater.

Vraag acht: wat doe je telkens met tegenzin?

Stoffen. Het is niet nutteloos, maar ik zie weinig resultaat. Ik weet dat ik mijn vrouw er een plezier mee doe, dat maakt het leuker om het toch te doen. En klusjes waarvan ik weet dat ik er niet goed in ben. Kozijnen verven bijvoorbeeld. Eerst schuren, dan afplakken, de verfpot pakken, roeren, een goede kwast kiezen… Zucht. Het eerste kozijn dat ik schilder kan er nog mee door, bij het tweede kozijn begin ik al te knoeien en bij het derde kozijn houd ik het voor gezien. Inmiddels hebben we bijna overal kunststof kozijnen.

Vraag negen: hoe wil je graag zijn als je oud bent?

Ik ben met veel verschillende activiteiten bezig, de dagen zitten behoorlijk vol. Dan ben ik zo druk en opgejaagd door alles wat ik te doen heb, dat ik voor sommige dingen geen tijd maak, of mijn naasten er te weinig bij betrek. Dat verwijt ik mezelf wel eens en dat is wat ik graag anders wil doen als ik ouder ben. Een luisterend oor zijn voor mijn gezin, de rust nemen om advies te geven waar nodig, een luchthartig en liefdevol gesprek voeren. Alles wat meer relativeren. De tijd nemen om een boek te lezen, meer te tennissen en te fotograferen. 

Vraag tien: waar wil je het liefste wonen?

In Velden. Het is hier prachtig, in elk opzicht. De buurt waarin we wonen, de natuur, de samenleving, hoe iedereen hier met elkaar leeft en meeleeft. Ik houd van Veldense mensen, van de buurt waar ik woon. Het dorp heeft qua voorzieningen wat minder te bieden dan de grote stad, maar er zijn wel heel veel verenigingen. 

Vraag elf: wat was de donkerste periode uit je leven?

Dat zijn er twee. Aan het begin van deze eeuw was er een tijd dat het met mijn oudste dochter niet goed ging. Ze was doodongelukkig. Dat was heel zwaar, om je eigen kind zo somber te zien. Het lijntje met haar was (en is) gelukkig heel goed, toch was dit een hele zware tijd waarin de toekomst behoorlijk lang donker was. 

De tweede periode is bijna anderhalf jaar geleden begonnen en daar zitten we nog middenin. Op 17 oktober 2023 werd kleinzoon Ralf geboren, het eerste kind van onze dochter Lonneke en haar man Erik. Het was duidelijk dat er iets niet in orde was met het kleine manneke en het duurde niet lang voordat de diagnose Syndroom van Noonan werd gesteld. Dit is een zeldzame, erfelijke aandoening die meestal pas na de geboorte wordt ontdekt, zo ook dus bij onze kleinzoon. De kenmerken en klachten bij dit syndroom verschillen van persoon tot persoon: vaak blijft de lichaamslengte wat achter, gaat de geestelijke groei langzamer en zijn er bijzondere kenmerken aan het gezicht. Ook worden er regelmatig hartafwijkingen en voedingsproblemen gezien. Ook hoorden we dat mensen met dit syndroom gewoon oud kunnen worden, dus we waren vol goede moed. Het eten ging echter niet goed, Ralf kwam niet los van de sondevoeding en werd ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. Daar ontdekten de artsen nog iets heel anders. Waarvan wij dachten dat het kleine schrikbewegingen waren, een reflex die alle baby’s hebben, bleek dat het een ernstige vorm van epilepsie was: het syndroom van West. Hij ging voor verder onderzoek naar epilepsiecentrum Kempenhaeghe en na een tijdje kregen we verpletterend nieuws: de artsen kregen de aanvallen, soms wel 20 per dag, niet met medicatie onder controle. De toekomst voor Ralf zag er zo slecht uit dat mijn dochter en schoonzoon voor de intens verdrietige beslissing kwamen te staan dat ze hun kind moesten laten gaan. Op 16 juni 2024, nog geen 8 maanden oud is Ralf overleden.

Het was een relatief korte en heftige periode, het heeft echter veel indruk gemaakt om zoveel verdriet bij je eigen kind te zien, en zelf ook te ervaren. Verstandelijk weet ik dat dit de beste keuze is, ik heb veel gehuild. Hoe ik hier doorheen gekomen ben? De woorden van mijn schoonzoon Erik hebben geholpen om het overlijden van Ralf te verzachten. Op een dag sprak hij: ‘Ralf heeft het leven gehad dat bij hem past, ook al heeft dat leven nog geen jaar geduurd. Het was een volwaardig leven’. Die woorden gaven me rust.

Vraag twaalf: heb je ooit een mystieke ervaring gehad?

Op zesjarige leeftijd heb ik een bijna-doodervaring gehad. We waren aan het voetballen op een veld, en daar liep een open riool doorheen waar ook kippenstront in werd geloosd. De bal lag daar en toen ik die probeerde te pakken viel ik erin. De geur van ammoniak was zo bedwelmend dat ik al snel geen lucht meer kreeg en stikte. 

Ik herinner me dat ik het gevoel had op een biljarttafel te liggen en steeds sneller naar boven ging, de lucht in. Het was een heel apart gevoel, ik vond het wel prima. ‘Daar ga ik dan’, dacht ik. De kinderen hebben zo hard geschreeuwd dat Vader Lucassen kwam aangevlogen en me net op tijd bij mijn nekvel greep en uit de beerput heeft getrokken. Hij had geen minuut later moeten zijn, dan was ik er niet meer geweest. 

Of dit van invloed is geweest op mijn geloof? Ik geloof niet in een God hier of daar, of in het hiernamaals. We leven en we sterven. Sommige dingen van mij blijven nog even voortleven in mijn kinderen en kleinkinderen en op een dag is dat weg. Zo gaat alles voorbij. Ik vermoed dat we veel meer kunnen dan we denken, maar daar kom ik nu niet over uitgedacht. In de afgelopen 2025 jaar zijn we veel te weten gekomen en er is behoorlijk wat veranderd aan niet alleen de gehele geografische structuur op aarde, maar ook aan de mens zelf. Dat is evolutie. Nog steeds is er veel onverklaarbaar, over 2000 jaar zijn we weer veel verder dan nu. 

Ik geloof in de mens, in samen, en in de liefde van de mens. Interactie tussen mensen, woorden en gedachtes. Synergie. En alles wat bestaat heeft energie, en dat gaat nooit verloren. Daarmee hebben we het te doen. Niet meer en niet minder. 

Twaalf korte vragen

Wie is je favoriete journalist?

Ik heb niet specifiek iemand in mijn hoofd als journalist. Ik lees de krant en kijk eigenlijk nooit wie iets geschreven heeft. Slecht hè? Nou vooruit dan, Pieter Duijf.

Wie is de beste componist van vroeger?

Ik luisterde graag de Beatles, Genesis, Uriah Heep, Pink Floyd, Led Zeppelin, Rush, Supertramp, Yes, King Crimson, Boston, Fort Knox, Dream Theater, Pain of Salvation en nog veel meer. In mijn hoogtijdagen had ik 370 LP’s.

Wie is de beste mannelijke musicalster?

Henk Poort. The Phantom of the Opera was de eerste musical die ik als volwassen mens zag en dat heeft behoorlijk indruk op me gemaakt.

Wie is een uitmuntende kunstenaar?

Moeilijke vraag. Ik denk Salvador Dalí. Een markante man met een nog markantere snor. Dalí maakte psychologisch complexe schilderijen. En hij kwam ook nog eens uit een mooi land. 

Wat is een fijn tijdschrift?

Taptoe. Dat vond ik vroeger altijd wel leuk. Net zoals Bobo, Okki, Eppo en Donald Duck. Tegenwoordig is ‘de Kapper’ natuurlijk mijn favoriet.

Wat is het mooiste land?

Schotland. Daar ben ik echt wel verliefd op.

Welke vogel vind je aanbiddelijk? 

Manakins. De mannetjes dan. Ze hebben mooie kleuren en doen idiote paringsdansen.

Wat is je lievelingsgerecht?

Alles wat uit de Italiaanse keuken komt. Pasta, Antipasta, wijntje, heerlijk. Maar ook het ontbijt als ik in Schotland ben. Om 8 uur schuif ik aan voor worstjes, eieren, spek, haggis, balkenbrij, witte bonen in tomatensaus, warme tomaat en champignons op toast. Verwondert het je als ik zeg dat ik later in de middag nog steeds geen honger heb?

Wat is een goede ontspanning?

Tennis. Tijdens een potje tennis denk ik aan niets anders dan een potje tennis. 

Wat is de leukste feestdag van de hele wereld?

Gekke Maondaag staat wel op nummer een. Oh nee, Valentijnsdag, dan ben ik jarig.

Welk element past bij jou: vuur, water, aarde, lucht of ether?

Vuur

Voor welke serie sla jij de nacht stuk? 

De eerste delen van de Outlander vond ik fantastisch, toen het verhaal zich nog in Schotland afspeelde. Mirjam en ik hebben ook plekken in Schotland bezocht waar de filmopnames hadden plaatsgevonden. Homeland vond ik ook een goede serie. Bleef ook lang goed en spannend.