Magie en Misère op Maandag - Blogs

Bikram Zumba

Ochtend. Ik betrad de kamer van Kind Drie en zette een kopje koffie naast haar neer. Ze lag in bed in een houding die me deed denken aan een plaatje dat ik eens had gezien van Socrates, vlak nadat hij de gifbeker had leeggedronken: uitgeleefd, lijkbleek en verstard. In haar ogen lag een sombere blik. ‘Ik heb er geen zin in’, mompelde ze, doelend op de operatie die ze voor de boeg had om verstandskiezen te verwijderen. Ze had hier inmiddels zoveel ellendige verhalen over gehoord dat ik wijselijk besloot mijn ervaring met deze ingreep achterwege te laten. Toen we een half uur later naar buiten gingen leefde ze even op, en als een inspecteur van dienst bekeek ze me van top tot teen. Door deze (dagelijks terugkerende) belangrijke taak voorkomt ze namelijk dat ik de deur uitga met een gezicht vol gele vegen (kurkuma is hardnekkig), mét panties maar zonder rok, of als een soort van Laa-Laa van de Teletubbies over straat huppel, omdat ik alle elastiekjes die ik in huis vind simpelweg om mijn knot draai. Ze veegde vakkundig een groen stipje van mijn neus en we gingen op pad. 

Nog geen uur later waren we thuis. De uitdrukking op haar gezicht was nog even perplex als het moment dat ze uit de behandelkamer kwam. ‘Dit doet zo’n pijn’, sliste ze. Praten ging moeizaam, haar wang was inmiddels flink gezwollen en het bloedde hevig. Samen inspecteerden we de wond. Ik gaf haar een handjevol pillen, draaide een geïmproviseerd verband om haar hoofd en maakte een bedje op de bank in de woonkamer. Daar viel ze in slaap. Het was nog geen tien uur in de ochtend. 

Ik besloot in de buurt te blijven en toog naar de werkkamer om schrijfwerk te verzamelen. Bovenop de stapel lag het boek ‘Pleisters op mijn kont’ van Carine Vaessen, een vrouw uit Velden die ik had geïnterviewd in het kader van de verhalenreeks Questionnaire van Luca. In dit boek schrijft ze over alles waar een vrouw rond haar vijftigste mee te maken krijgt en hoe dat in de provincie anders is dan in de Randstad, waar veel meer op te lossen lijkt met een havermelk cappuccino, Bikram yoga en een bakfiets. Het verhaal dat over deze verschillen ging (Brow-Wax- of Blowbar vs bij elkaar op de koffie) had me aan het denken gezet. Met name over het feit dat de afstand tussen het dorp Velden en de stad Venlo, hemelsbreed nog geen 6 kilometer, blijkbaar zo groot is dat deze door haar beschreven verschillen ontstaan. Want de havermelk cappuccino drinkende bakfietsmoeders die in hun yoga outfit de kinderen naar school brengen? Daar struikel ik over, hier in de binnenstad van Venlo, vér van de Randstad vandaan. Het woord ‘blowbar’ had ik opgezocht. Met kleine blosjes op mijn wangen geef ik toe dat ik bij dit woord een heel andere associatie had dan wat het in werkelijkheid is, namelijk ‘een plek waar je haren geföhnd worden.’ Dát hebben we in Venlo niet, maar voor een brazilian wax, browwax, lashlifting of zelfs complete facelift hoef ik de deur maar uit te lopen. 

Overigens hebben wij in Venlo iets dat nergens in Nederland wordt gegeven, en zelfs wereldwijd uniek is: Bikram Zumba. Goeroe Sanibri geeft deze les drie keer per week aan een groep van 30 tot 36 vrouwen en één man. Volgens een strak protocol worden in 12 tot 16 periodes bewegingen gemaakt op de klanken van salsa, merengue, reggaeton en hiphop. De temperatuur in de ruimte loopt al snel op tot boven de veertig graden. Tijdens de les is dan ook twee keer een kort moment van bezinning, waarbij de mogelijkheid bestaat om de ademhaling te reguleren middels een zuurstofapparaat. De combinatie van muziek, hitte, beweging en ademhaling zorgt ervoor dat we als een blije groep discipelen de ruimte na een uur verlaten.

Ik keek op van mijn schrijfwerk. Hond Totó was bovenop Kind Drie gaan liggen en had zijn poot beschermend om haar middel geslagen. Een aantal bewoners van de Wereld volgens Luca zat muisstil op de rand van de bank. Stout had een beetje nuffig zijn plek naast Kind Drie ingenomen: hij was immers ervaringsdeskundige, gezien alle ritten naar het ziekenhuis die hij in de afgelopen jaren met mij had gemaakt. Kind Drie werd wakker en keek me aan. In haar blik zag ik dat de somberheid van eerder die dag had plaatsgemaakt voor een gevoel van berusting. Een vrouw was ze al, Kind Drie van 21 jaar, die haar leven verkende met grote wijsheid en innerlijke kracht waardoor ik wist dat ze elke tegenslag, hoe klein of groot dan ook, te boven komt. En toch hield ik mijn mening over het trekken van verstandskiezen, namelijk dat ik nog liever van zes kinderen tegelijk beval, voorlopig nog maar even voor me.

5 Comments

  1. Wat een warme, liefdevolle schets van een kwetsbaar moment. Ontroerend hoe je zorg en humor zo natuurlijk samenbrengt. Kind Drie mag zich gelukkig prijzen met zo’n moeder❤️

Laat een antwoord achter aan Myriam Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *