Ik legde de laatste hand aan mijn interview met Paul Waarts. Een bijzondere man, die na zijn danscarrière advocaat was geworden en nu als strafrechter op Curaçao werkt. Ik had hem geïnterviewd toen hij eind februari van dit jaar voor korte tijd in Nederland was. Hij had zoveel inspirerende dingen te vertellen dat ik gerust de hele dag met hem had kunnen doorbrengen. Zijn manier van omgaan met afwijzing (bij audities bijvoorbeeld waar hij niet werd aangenomen) deed me denken aan mijn eigen gezin. Kind Een heeft de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam afgerond, Kind Twee de Nederlands Musical Academie in Arnhem, Kind Drie heeft Topklas Musical gedaan, net als Kind Vier. En Kind Vier en Vijf zitten momenteel op de dansacademie in Arnhem. Het leven hier in huis draait al meer dan twintig jaar om audities doen, aangenomen of afgewezen worden en verder gaan. Ik zou er zelfs t-shirts van kunnen laten drukken, bedacht ik: eat, sleep, audition, repeat. Even droomde ik weg naar de tijd dat Kind Drie en ik sámen auditie hadden gedaan. 

Het was bloedheet in Studio 1, de balletzaal van dansgezelschap Introdans uit Arnhem. Zweet liep in dunne straaltjes langs mijn ruggengraat, en ik was opgelucht toen de choreograaf zei: ‘Pauze, twee minuten.’ In gedachten verzonken liep ik naar de kantine, waar Kind Drie haar huiswerk aan het maken was. ‘Hoe is het?’, vroeg ze. ‘Heftig’, was mijn antwoord, terwijl ik een flesje water aan mijn mond zette. ’Welk stuk van de auditie ben je?’ ‘Dans’, zei ik. Meer woorden waren er even niet.

We deden auditie voor de dans/theaterproductie ‘Evacué’. Dansgezelschap Introdans en Toneelgroep Oostpool hadden de handen ineen geslagen om een coming of (a certain) age voorstelling te maken waarbij de evacuatie van de stad Arnhem in 1944 de grote inspiratiebron was. Over drie maanden, precies 65 jaar later, zou deze productie in première gaan. Kind Drie had vanochtend auditie gedaan, in de categorie onder de twintig jaar. Nu was het mijn beurt, om te zien of ik een plek kon bemachtigen als danser en actrice in dit bijzondere stuk. Het was zaterdagmiddag 15 juni 2019.

Ik zat dus middenin de dansauditie. De opdracht van choreograaf Adriaan was: ‘Beeld in drie bewegingen uit wat evacuatie met je doet. Het horen van de boodschap (wegwezen, nu!), het verzamelen van wat dierbaar is (wat is werkelijk belangrijk in het leven?) en het achterlaten van de rest (welke rest?). Vertaal dat naar het leven nú, in de eenentwintigste eeuw. In deze duo-opdracht maak je samen met je wederhelft van deze bewegingen één vloeiend geheel, en zet het neer in een dans die alles samenvoegt. Die laat zien hoe jullie ‘evacuatie’ in de ruimste zin van het woord beleven’.

Mijn toegewezen partner voor dit deel van de auditie was een man met lange, grijze haren in een knot, en markante ogen. ‘Ik ben acteur, ik kan niet dansen’, was zijn openingszin. ‘Maakt niet uit’, zei ik, en trok hem in één beweging naar me toe. Zijn hart klopte in een gestaag tempo tegen mijn borst, en in de verbinding van dat moment was alles gezegd. Woorden waren overbodig, onze dans vormde zich in de tien minuten die we hadden om dit voor te bereiden. Tijdens de presentaties van de andere auditanten fluisterde mijn danspartner: ’Ik weet écht niet meer wanneer ik de overgang moet maken van het tweede naar het derde deel.’ Ik fluisterde terug: ‘Ik knijp wel in je hand.’ En toen waren we aan de beurt.

Licht, glashelder gefilterd, sprankelde door de ramen. Hij en ik waren Wij. Dichtbij, los van elkaar, ver weg en toch samen. In drie dansbewegingen maakten we alles door. Ik stierf in zijn armen, balancerend op de punten van mijn tenen, met alle kracht die ik in me had om zo te blijven zitten. Het moment was blijvend, blijvend licht. In de zaal was het doodstil, en toen hoorde ik een snik. Mijn danspartner huilde. ‘Mooi’, zei de choreograaf.

Nog even bleven we verzonken in elkaars armen, een tel die een eeuwigheid leek te duren. Toen we opstonden om een buiging te maken, keken we elkaar aan. Het was een eindeloze blik, die alles in perspectief zette, en ongekend helder was.  Wat het resultaat ook mocht worden: we hadden historie geschreven. Geen geschiedenis die in de boeken zou belanden als een wapenfeit, maar simpelweg een memorabel moment in de eeuwigheid dat nooit, maar dan ook nooit verloren zal gaan. 

Kind Drie en ik vielen in slaap op weg naar huis.