Carine Vaessen (1970) groeide op in Lomm als jongste van drie zussen. Als kind was ze gek op lezen en buitenspelen. Én op avontuur gaan, de wens om te reizen en de wereld te verkennen zat er al vroeg in. Voordat het zover was bracht het leven haar na de studie journalistiek voor ruim een decennia naar Hilversum, waar ze werkzaam was in de televisiewereld. Na deze omzwerving keerde ze terug in het zuiden. Inmiddels woont Carine alweer jaren in Velden, samen met haar man en (uitvliegende) kinderen. Over alle perikelen rondom de overgang in combinatie met het leven met vier pubers schreef ze het boek ‘Pleister op mijn kont’. Carine werkt in de bibliotheek in Velden en is bezig aan haar tweede boek. 

Vraag een: wat is je meest uitgesproken eigenschap? 

Eigenwijs kies ik als meest uitgesproken eigenschap, maar daarmee is niet alles gezegd. Ik ben een vrij uitgesproken persoon, ongeduldig ook. Het is niet heel moeilijk om bij mij te achterhalen hoe ik denk, wat ik voel. Of wat ik nastreef, wat me teleurstelt of verdrietig maakt. Ik heb, net als elk ander mens, oordelen, meningen en aannames over mensen en situaties. Daar schrijf ik vervolgens over. Ik heb humor als wapen en zelfspot: ik kan lachen om de ander, maar nog veel harder om mezelf. In de loop der jaren heb ik wel geleerd om voorzichtiger te zijn, om niet direct alles eruit te gooien. Ik denk beter na hoe ik mijn mening kan geven zonder een waardeoordeel te geven. Dat gaat met wisselend succes. In mijn werk komen andere eigenschappen meer naar boven. Bij de Bibliotheek Velden komt het goed van pas dat ik kan organiseren en voor mijn schrijfwerk is empathisch vermogen een must.

Vraag twee: met welke tekortkoming van een man heb je geen enkele moeite?

Ik vind het niet erg als een man niet perfectionistisch is, hij hoeft ook niet zijn hele wereldbeeld helder te hebben. Het perfecte plaatje? Nee, dat is niet aan mij besteed, integendeel. Struikel vooral, en stel je als man ook kwetsbaar op. Laat als man zien dat je óók fouten mag maken, en het soms allemaal even niet meer weet. Dat vind ik persoonlijk zoveel aantrekkelijker dan een man die pretendeert een alleskunner of allesweter te zijn. 

Vraag drie: wat is het ergste dat je ooit met vrienden hebt meegemaakt?

Het overlijden van mijn vriendin Monique op 14 juli 2013. Ik leerde haar kennen op de middelbare school. Zij was een heel stoer meisje dat naar school kwam op zo’n brommer waar alleen jongens op rondreden. Hoe tegengesteld we aan de buitenkant ook leken te zijn (zij: klein met donkere krullen, ik: lang en blond), we werden hartsvriendinnen. Elke dag haalde ze me op en dan zat ik achterop haar opgevoerde brommer. Na de middelbare school verloren we elkaar uit het oog, onze levens gingen andere richtingen uit. Ik studeerde in Tilburg, ging de tv-wereld in Hilversum in. Zij opende een tandartspraktijk in Horst. Totdat ik terugkeerde in Limburg, bij een kookclub werd gevraagd en wie stapte daar binnen? Monique! Als een vriendschap in de basis goed is, dan maakt het niet uit hoe lang je elkaar niet ziet. De connectie is er dan gewoon. We zagen elkaar regelmatig, hadden kinderen in dezelfde leeftijd. 

Niet veel later werd ze ernstig ziek. In eerste instantie leek het goed te gaan, totdat duidelijk werd dat ze nooit meer beter zou worden. Ik heb toen een serie interviews met haar gedaan, opgenomen op beeld. Voor later, als zij er niet meer zou zijn, voor haar kinderen. Ze had zulke mooie en waardevolle dingen te vertellen, het waren hele wijze levenslessen. Het laatste interview was het zwaarste. Wetende dat er niets achteraan zou komen, dat er voor haar geen toekomst was. Een jaar geleden kwam ik één van haar dochters tegen tijdens het Zomerparkfeest. Twee druppels water met haar moeder, een práchtvrouw. Ze vertelde dat ze net die ochtend voor de eerste keer de opgenomen interviews aan haar vriend had laten zien. Zo kon hij haar moeder toch een beetje leren kennen. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik dat hoorde. Dit was het ergste, mooiste en tegelijk het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt in een vriendschap.

Vraag vier: waar ben je trots op bij jezelf?

Dat ik uit mijn comfortzone durf te stappen. Er zijn altijd wel grote en kleinere dingen die ik eng vind, maar die ik wél doe. Dat was een belangrijk thema in mijn eerste boek. Wat ik nog nooit had gedaan, maar wel graag wilde, was alleen reizen. Op een dag besefte ik: ik wil niet wachten tot mijn 65ste om op avontuur te gaan, want wie zegt dat ik er dan nog ben? Na veel getwijfel en slapeloze nachten heb ik de knoop doorgehakt en een ticket geboekt. Mijn dochters zijn hierin zeer inspirerend geweest, ze reizen graag en gaven me het nodige zelfvertrouwen. 

Inmiddels heb ik drie weken helemaal alleen door Bali gereisd en ben ik net een paar weken terug van een lange reis door Colombia. Dat alleen reizen ging met pieken en dalen: het ene moment fietste ik alleen door Medellín en voelde ik me een vrouw van de wereld, het andere moment lag ik in mijn hotelkamer op bed te huilen omdat ik me eenzaam voelde en ook nog de oplader van mijn telefoon kwijt was. Het aangaan van dingen doen waar je bang voor bent geeft een ongelooflijke boost. Buiten je comfortzone zit groei, daar ga je echt leven. Over dit alles schrijf ik nu in mijn tweede boek, met als doel om andere 50+ vrouwen te inspireren om ook te doen wat ze altijd al wilden doen.

Vraag vijf: wie is je held of heldin in dit leven?

Ik laat me graag inspireren door vrouwen met lef. Lee Miller bijvoorbeeld, een onbevreesde oorlogsfotografe. Of Gisèle Pélicot, de vrouw die ontelbare keren is misbruikt door haar man en zijn buddies. Gisèle heeft iets heel bepalends gedaan, door deze rechtszaak in het openbaar te laten plaatsvinden in plaats van achter gesloten deuren. Daardoor heeft ze de schaamte omgedraaid en bij de daders van zedendelicten neergelegd in plaats van bij de slachtoffers, zoals zo vaak gebeurt. De verkrachters moeten zich schamen. Zij is mijn heldin. En dan mijn vier kinderen. Kleine, grote helden en heldinnen zijn het, die me inspireren met hoe onverschrokken ze in het leven staan. 

Vraag zes: wie is je beste vriendin? 

Door de jaren heen heb ik een groep vrouwen om me heen verzameld die stuk voor stuk ongelooflijk belangrijk zijn. Ik heb een vriendin die ik al mijn hele leven ken. Van het spelen in de poppenhoek tot het krijgen van kinderen: alles hebben we samen meegemaakt. Ik ben echt verknocht aan haar. Een andere vriendin heb ik verderop in het leven leren kennen, de vriendschap met haar is van eenzelfde kaliber. Er zijn meer vrouwen aan wie ik enorm gehecht ben, waar ik een mooie vriendschap mee heb. En soms is er een wisseling van de wacht, dan gaat een vriendschap voorbij. Dat is zoals het leven gaat, dat moet ik accepteren maar dat vind ik wel heel lastig.

Vraag zeven: wat is je meest dierbare bezit?

De ring van Tante Toos. Ze was de zus van mijn vader en woonde met haar man, mijn ome Loet, naast ons in Lomm. Als jong meisje liep ik heen en weer tussen de twee huizen om te vragen wat er die avond gekookt werd, en dan besloot ik aan te schuiven waar het lekkerste eten was. Later, toen Tante Toos oud was, ben ik haar mantelzorger geworden. Ik heb het hele proces van oud worden, eenzaam en angstig zijn met haar meegemaakt. Na haar overlijden ben ik met haar sieraden naar Nellissen Juwelen gegaan. Ivo heeft op basis van alles wat ik hem vertelde over Tante Toos een ring gemaakt. Toen ik deze voor het eerst in mijn handen kreeg wist ik: dit had je niet beter kunnen maken. Door deze ring te dragen neem ik haar met me mee, waar ik ook ben. Heel bijzonder. 

Vraag acht: Wat vind je niet eerlijk? 

Er is veel oneerlijk in de wereld. Kansenongelijkheid in het onderwijs bijvoorbeeld, en hoe belangrijk het is in welk nest je geboren wordt. Ik ben niet geboren in een gezin waar studeren vanzelfsprekend was, ik was de enige die op kamers ging. Mijn moeder wilde niet eens dát ik uit huis vertrok, en ging studeren. Maar ik wilde perse op avontuur gaan en wegwezen. Dat het studeren voor jongeren die dus niet uit een rijk gezin komen steeds moeilijker wordt, vind ik niet eerlijk. Ook het feit dat oudere vrouwen veel minder in onze beeldcultuur vertegenwoordigd zijn dan mannen. Mannen kunnen kale koppen, dikke buiken en haren die uit oren en neuzen groeien hebben. Dat mag allemaal gezien worden, terwijl een vrouw op alles commentaar krijgt: teveel fillers, een dikke kont, teveel rimpels of raar haar. En als ze op haar strepen staat is ze een haaibaai. En dan de opvliegers, zweetaanvallen en andere overgangsklachten: dat vind ik echt niet eerlijk. Eigenlijk vind ik dat de hele wereld een beetje oneerlijk is geworden. In Colombia was ik ver weg van de Nederlandse politiek, ik las geen kranten, luisterde geen politieke podcast. Heerlijk. Eenmaal terug merkte ik hoe gigantisch mijn ‘nieuwsconsumptie’ was en hoeveel invloed het had op mijn denken en doen. Ik werd er moedeloos van. Ik pak het nu veel gedoseerder aan: als ik wakker word loop ik met een kopje koffie de tuin in, naar mijn favoriete plek onder de treurwilg. De hond rent mee, genieten maar: de hele wereldproblematiek komt later wel, maar niet meer bij de start van mijn dag.

Vraag negen: wat is het mooiste moment van de dag?

Als ik ’s avonds tegen Mark aan in bed lig. Dat is absoluut van grote waarde en een enorme rijkdom. Het ontroert me, nu ik dit zeg. Ik zie steeds meer relaties stuk gaan, dat vind ik heel naar. Wij zijn al meer dan dertig jaar samen. Hoe je dat goed houdt? We zijn altijd dingen samen blijven doen, hoe druk het in de gezinsfabriek met vier kinderen ook was. We huurden regelmatig een oppas in en gingen eropuit. Ik kan nog steeds erg met hem lachen, hij is heel grappig. En daarnaast: met het verstrijken van de jaren ziet hij er steeds beter uit, hij droogt lekker op om het zo maar eens te zeggen. Afgelopen week, tijdens het opruimen van de berging kwam ik een pakketje brieven tegen uit de tijd dat we net verkering hadden en hij in Helsinki woonde. Er zat een kaartje tussen dat ik hem in 1992 had gestuurd en waarop stond: ‘Ik vond net je briefje onder mijn kussen, ik wil bij je blijven tot ik rimpels krijg en daarna.’ Dat is alleszeggend, toch?

Vraag tien: waar voel je je het meeste thuis?

In mijn huis, hier in Velden, met die prachtige tuin. Soms denk ik wel eens: laten we zelf iets bouwen, hoe spannend is dat! Dan besef ik al gauw hoe verzot ik op deze plek ben. Ik heb tijdens mijn soloreizen geleerd dat ik me overal thuis kan voelen, zelfs als ik ver weg ben van man en kinderen. Als ik mijn eigen beste vriendin ben, dan maakt het niet uit waar ik ben.

Vraag elf: heb je ooit iemand gekwetst en hoe zou je dat goed willen maken?

Ik heb zeker mensen gekwetst, met mijn directe vorm van communiceren gebeurt dat soms. Ik ben er echter nooit bewust op uit geweest iemand te kwetsen. Ik ben dan zo verdiept in mijn eigen standpunt dat ik me op dat moment niet kan verplaatsen in de ander. Ik heb er letterlijk geen oog voor, dan ga ik voorbij aan de gevoelens van de ander. Omdat ik mijn kinderen wil leren om goed ‘sorry’  te zeggen, ben ik daar meer aandacht aan gaan besteden. Ik bied zeker verontschuldigingen aan als de situatie daarom vraagt. Maar eerlijk is eerlijk: spijt betuigen vind ik lastig. Je kwetsbaar opstellen blijft nu eenmaal moeilijk.

Vraag twaalf: welk sterven heeft grote indruk op je gemaakt?

Weet je, ik heb tot nu toe zó waardevol afscheid kunnen nemen van de mensen die gestorven zijn dat ik er met mooie en warme herinneringen aan terugdenk. Monique, tante Toos, mijn vader en andere dierbaren die ik kwijt ben geraakt: ik denk met een fijn gevoel aan ze terug. Ik mediteer af en toe, leg de focus op mijn ademhaling. Ik geloof niet meer in Jezus maar in de liefde. Het lijkt me een vrij zinloze toestand als het hier op aarde allemaal eindigt, ik denk wel dat er een verbintenis tussen het leven op aarde en sterrenstof is. Daar hoop ik wel op. Het is een opbeurende gedachte dat mijn overledenen nog ergens zijn, hier of in de natuur. Soms heb ik een verbinding met ze, in mijn dromen. Dan ga ik terug in de tijd. Troostrijk is dat, om te voelen dat ze er nog zijn. Al is het maar voor heel even. 

Twaalf korte vragen

Wie is je favoriete dichter?

Hans Andreus. Lees ’Voor een dag van morgen’ en je weet waarom.

Wat is het mooiste muziekstuk?

Canto ostinato van de Nederlandse componist Simeon ter Holt. Ik ben meerdere keren bij een ligconcert geweest, onder andere in het Scheepvaartmuseum Amsterdam. Het is een unieke ervaring om, liggend op een matje, deze uitvoering op twee vleugels te horen. 

Wie is de beste actrice?

Emma Thompson en dan vooral in haar rol als Nancy Stokes in de film ‘Good luck to you.’ Ze speelt daarin een gepensioneerde lerares en weduwe die nooit goede seks heeft gehad, totdat ze op avontuur gaat en een sekswerker inhuurt. Ga deze film zien!

Wie is een uitmuntende cinematograaf?

Pedro Almodóvar. En natuurlijk Halina Rein, die het met haar film ‘Babygirl’ heel erg goed heeft gedaan. 

Wat is een geweldige musical?

ABBA.

Wat is het mooiste werelddeel?

Zuid-Amerika. Daar ben ik nu helemaal van in de ban: de vibe, de muziek, de kleuren, de mensen, de trotse vrouwen. Prachtig. 

Wat is je lievelingsboom?

Een treurwilg. Daaronder is het mooiste plekje van de tuin.

Wat is het beste drankje ooit?

Negroni, een bijzonder lekkere cocktail. Maar ook: een Belgisch biertje, witte wijn, of gin tonic.

Wat is een fijne bezigheid?

Op grote en kleine avonturen gaan. Ik doe van alles graag, maar niks heel erg lang. Daar ben ik te ongeduldig voor. Wandelen, lezen, schrijven, reizen, naar een concert gaan, yoga, shoppen: ik houd ervan, en vooral van de afwisseling. 

Wat is het leukste bordspel?

Hitster, de bingoversie. Ongelooflijk hoe een paar tonen van een nummer je terug kunnen brengen in bijvoorbeeld je studententijd, of de kermis in Lomm bij Pingen Nel.

Welk element past bij jou?

Water. Dat is transparant, vloeibaar, stromend.

Voor welk fruit kom jij je bed uit?

Voor geen enkel fruit. Wel voor koffie verkeerd, chocolade van Broekmans, slagroom of cakebeslag. Nou, vooruit: ik ontbijt met blauwe bessen, omdat het gezond is. En dikke spekkersen vind ik yammie!

Wil je meer lezen over de reizen en avonturen van Carine? Deze zijn te volgen op Instagram @carinevaessen70