Het gebeurde 21.016 dagen geleden, in de nacht van 29 maart 1967. Plaats delict: het ziekenhuis in Heerlen. Na een voorspoedige bevalling was ik in de armen van mijn moeder gelegd. Tot dusver leek alles pais en vree, totdat er opeens een harde knal en een zachte plof klonk. Het verplegend personeel stoof de kamer in, gevolgd door de gynaecoloog en de zaalarts. Vol verbijstering bleven ze staan bij het bed van mijn moeder, een collectieve zucht ging over de afdeling. ‘Dit heb ik nog nooit gezien’, stamelde de arts. Hij had een verwilderde blik in zijn ogen. ’Dit is de meest opmerkelijke nageboorte die ik ooit in mijn carrière ben tegengekomen. Een Hermes 3000 typemachine én een paar spitzen. Het moet niet gekker worden daar in de hemel, met al die pakketjes die ze meesturen.’

Een paar jaar later bracht mijn vader me elke zaterdag naar klassiek ballet. Dan huppelde ik een uur lang achter andere kleuters aan, op de tonen van de de pianist die altijd een wolk van zware shag om zich heen had hangen. Huppelen werd dansen en dansen werd leven. Dans is flow, synchronisatie, tijd, energie en vorm. Dans is een hele eigen taal, die we niet leren lezen op school. Dans werd de taal waarmee ik me uitdrukte, met mijn lichaam als instrument.

Inmiddels zijn we een halve eeuw verder. Ik ben nooit gestopt met dansen, en in mijn gezin met vijf kinderen speelt dans, muziek en theater een grote rol. Kind Vier en Vijf bijvoorbeeld, die nog thuiswonen, reizen dagelijks heen en weer naar Arnhem. Hun dagen zijn van 9 tot 9 gevuld met dans. Twee zomers geleden behaalde  Kind Vier met haar team de eerste plaats tijdens de Europese Kampioenschappen Moderne dans. Als fotograaf zat ik frontrow en zag dagenlang honderden dansers aan me voorbij trekken. Tussen het fotograferen door dwarrelden er woorden door mijn hoofd die ik uiteindelijk verpakte in de tekst ‘Sprong in het diepe’. 

Afgelopen maand mocht ik Vera Tax interviewen. Ze is een danser in hart en nieren, en heeft heel wat uren van haar leven doorgebracht aan de barre. Tweemaal heb ik haar gesproken, en in de tussenliggende weken bleef ze door mijn hart en hoofd vlinderen. Want zo’n vrouw is ze: ze raakt met haar woorden, met haar verbluffende eerlijkheid over zichzelf, en verpakt dat alles in een levensfilosofie waarmee ze, net als een vlinder, haar wijsheid overbrengt van de een naar de ander met als doel nieuwe zaadjes te planten. En dát is Vlinderen volgens Vera. De tekst van toen, Sprong in het diepe, nu speciaal voor Vera.

Sprong in het diepe

Zoals bij elk begin, is de start van een solo het engst. De laatste ademteug in de coulissen. Dan begint de muziek. Je hebt voor dit moment getraind, ervoor gevochten, ervoor gebloed. Het enige wat je moet doen, is op het juiste moment opgaan. 

Nu.

In een solo kun je niets verbergen. Je stapt alleen in het licht, de hele wereld kan je zien. Als je wankelt, is er niemand in het publiek die weet hoeveel uren je gewerkt hebt. Hoe vaak je de sprong goed deed tijdens de repetities. Ze zien je alleen maar van moment tot moment.

Nu. En nu. 

Als team stap je samen in het licht, overgeleverd aan de genade van het publiek en de jury. De choreografie moet staan als een huis, en zo niet: op elke achtste tel heb je een kans jezelf te herpakken en opnieuw te beginnen.

Nu. En nu. En nu. 

Uiteindelijk is élke dans een sprong in het diepe. Je moet erop vertrouwen dat je lichaam weet hoe te draaien, dat je spieren dat zullen onthouden, zelfs als je geest leeg is. Dat als je naar het licht springt, je sterk genoeg bent om goed terecht te komen.

Nu. En nu. En nu. En nu.

Je springt, landt, wankelt, staat.

Het is een sprong in de diepte in jezelf.